Merhaba değerli okuyucularım yeni yazıma hoşgeldiniz...
Her günkü gibi yine ufuktan yavaş yavaş güneş batıp gitti yerine gökyüzünü parlak yıldızlar kaplamış karanlık odamda yazımı yazarken gece olmuş saat 00.46…
Bazen öyle bir soğukluk hissedersin ki ellerin, ayağın kaskatı kesilir, kendini hayatın akışına kaptırdığın gibi unuttuğunu düşünürsün içler acısı haberi alıp tekrar hatırlarsın ölümü…
Soma’da maden patlaması sonucunda inanılmaz, korkunç faciada bedenlerin donup kalması ,akılların durması, tarifi mümkün olmayan yürekleri kömür gibi yakan nefesimizi kesen büyük bir acımız oldu…Şüphesiz 13.05.2014 hafızalardan silinmeyecek tarihe gömülü kalacak…
Bedenine hayattayken gereğinden fazla değer verenlerimiz var... Peki öldükten sonra bu bedenin başına neler geleceğini düşündünüz mü?
Bir gün yaşamınız sona erecek, öleceksiniz. Belki de hiç beklenmedik bir şekilde. Göçük altında kalıp mezarın altına giren kardeşlerimizin hangimizin aklına gelmişti ki ölebilecekleri… Denizde yüzerken de boğulabilirsiniz. Ekmek almak için bakkala giderken trafik kazası geçirebilirsiniz. Ya da çaresi olmayan mühimce bir hastalık hayatınıza son verecek. Veya bir anda kalbiniz atmaktan vazgeçecek. Bu andan itibaren de, bedeninizle hiçbir ilişkiniz kalmayacak. Hayat boyunca "ben" dediğiniz ve sahiplendiğiniz bedeniniz, sıradan bir et parçası haline gelecek. Ölümünüzle birlikte bedeninizi başka insanlar taşımaya başlayacaklar. Çevrede ağlayanlar, "daha dün buradaydı", "kaya gibi yıkılmaz adamdı", "çok iyi bir kadındı" diyenler olacak.
Omuzlar tabutu kaldırdığında, mezara girip defnedileceği zaman derinden hissedersin acıyı...Arkada kalan insanlar için kara bir dikeni yutup diken içini parçalayıp geçerken hiç ses çıkaramamaktır acı kaybediliş.
Ne demiş Necip Fazıl Kısakürek : " Ölüm güzel şey; budur perde ardından haber... Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber ?.. "
Ölümün güzelliğini de taşıyor benim ruhum. Doğarken kulağına ezan sesi okunur koca dünyadan ayrılırken selanın musikisiyle ayrılırsın, benim kulağıma hoş geliyor. Biliyorum öldüğüm vakit Rabbimin rahmeti kaplayacak ruhumu ve ruhumun ebedi olacağını. Hiç yakın olmadığım kadar yakın olacağım Sevgiliye. ’Sevgili’ diyen sözlerim asıl o zaman anlamlı olacak.
Bence aslında ölüm değilde geride kalan için bunun adına ayrılık demek daha mantıklı .Çünkü tek yaptığın sadece özlemek. Ayrılıklar da böyle değil midir ? Farklı olan, bir daha buluşamayacağınız bilmek üzüyor.
Gün gelir sevdiğinizden ayrıldığınız zaman ismini duyduğunuzda artık üzülmez ve yüzünüzde hafif bir gülümseme belirlendiği zaman, işte orada buluşursunuz.
Bu yazıyı okurken ölmeyeceğimize kimin bir garantisi var ? Bu kadar garantisiz bir dünyanın içinde olduğumuz halde sanki garantimiz var gibi hep bir dünyalık telaşlar hep bir koşturmaca da geçip gitmekte ömrümüz. Ölümü unutup dünya telaşının içinde hep belli bir eksen etrafında dönüp gidiyoruz. Sonsuzluğa uyuyacağımızı unutmamamız lazım nefes alışverişimizi hissettiğimiz kadar yakın...
Ölümü aklımızın bir kenarına yazıp varlığını sürdürmemiz lazım,böylece hayat karşısındaki duruşumuzu belirler, bizi düşmemize ihtimal olan hırs batağından çekip çıkarır ve bize asıl yerimizi hatırlatır.
Hayat çok kısa... Yaşamanın kıymetini çok iyi bilelim. Bizlere bir defa verilen bu şansı en iyi bir şekilde değerlendirelim güzel yaşayalım. Kalp kırmayalım.Savaşlar çıkarmayalım. Analar ağıt yakmasın. Sevgiyle bütünleşip kardeşçe barışçıl yaşayalım…
TUBA SÖNMEZ
TUBA SÖNMEZ
ölüm denilen müjde iyiki var.sevgiliye ulaşmanın rabbe koşmanın trenine yüce mevla rahat binmeyi ve ona layık gidebilmeyi nasip etsin...şehidlerimize gani gani rahmet eylesin yüce rahman...