Geçiyordu zaman uçsuz bucaksız sahralardan, bir rüzgar esiyordu bir başka savuruyordu gülleri, sanki dalından koparacakmış gibi.
Kızılca kıyamete büründü gökyüzü toz duman.
Bir ney sesi yükseliyordu uzaklardan bütün kainat duyuyorcasına hüzünlüydü bu ses, tüm neyler iç çekiyordu sanki bir tek neyin sesine, nefes olup haykırıyorlardı.
Günler geçmişti, haftalar aylar, tersine dönmüştü zaman.
Ağıtlar salıyordu semaya analar bağırlarını dövüyorlardı.
Gitme gözümüzün nuru gitme peygamberin torunu gitme Hüseyin gitme!
Nerden çıktı bu zalim ordu? Nerden düştü yüreğinize bu fitne tohumu? Ecel mi çağırıyor seni şehadet mi ? O zalimler seni paramparça edecek, beşikteki bebeğini kesecek.
Daha da yükseliyordu neyin sesi, bulutları deliyordu. Anlayamadı kimse bu iç çekişlerin nefes olup neyin dört bir yeri sarışını. Ağlıyordu ney, çünkü günlerden kan, aylardan kerbelaydı...
Daha da yükseliyordu neyin sesi, bulutları deliyordu. Anlayamadı kimse bu iç çekişlerin nefes olup neyin dört bir yeri sarışını. Ağlıyordu ney, çünkü günlerden kan, aylardan kerbelaydı...
Kerbelaya vardı gitti.
Şehit olacağım dedi, kanlı elleri canına değdi. Döne döne şehit oldu. Ahlar san Hüseyin vahlar sana küfe.
Analar saçların yoldu, zılgıtları arşı buldu. Zalim orduya kurban verdi. Döne döne şehit oldu.
Ahlar sana Hüseyin vahlar sana kufe.
Onlar bu dünyaya sığamadı. Nur olup yıldızlara dağıldılar. Ne çöldeki ışığı gördüler nede suya kandılar. Şehit oldular cennet sarayları da onların oldu. Yıllar sonra yine aylardan kerbela.
Yine yan kufe yine yan. Hiç pişman oldumu yezidi bilinmez. Sen iki cihan serverinin nuruna kıydın bu acı dinmez...
Yine yan kufe yine yan. Hiç pişman oldumu yezidi bilinmez. Sen iki cihan serverinin nuruna kıydın bu acı dinmez...
Yan kufe yan, yaşa yeniden pişmanlığını yol saçlarını yeniden duy neyin çığlığını hatırla günlerden kan aylardan kerbalayı.
DENİZ MEVSİM
yazınızın içeriği çok güzel elinize, emeğinize vede yureyinize :)